όπως γράφει ο Ερικ Χομπσμπάουμ,
οι ληστές αμφισβητούν σε επίπεδο αρχής
την καθιερωμένη τάξη πραγμάτων της κοινωνίας
και
την πολιτική της λειτουργία,
και διερωτώμαι τι άλλο κάνουν
οι περί τον κ. Παπανδρέου σοσιαλιστές,
αντιεξουσιαστές, προστάτες του πολίτη,
της διά βίου μάθησης,
των καινοτομιών και της πράσινης ανάπτυξης.
Ο ίδιος συγγραφέας εξάλλου επισημαίνει
«κάποιες ιδιαίτερα αποκαλυψιακές στιγμές
οπότε ακόμα και οι αντικοινωνικοί κακοποιοί παρουσιάζουν
παροξυσμό πατριωτισμού ή επαναστατική έξαψη»,
ακριβώς όπως ο όμιλος Παπανδρέου,
δηλαδή με τα πιστόλια στο τραπέζι,
τους «Τιτανικούς»,
τις συνεχείς επικλήσεις στα πατριωτικά μας αισθήματα
για την σωτηρία του Ελληνισμού,
αυτές τις ιστορικές στιγμές
-έχουμε πόλεμο-
του παροξυσμού και της αποκάλυψης.
Στον ίδιο τόμο
(εκδόσεις Θεμέλιο, μτφ. Ν. Κούρκουλος)
παρακολουθούμε αρχηγούς ληστρικών συμμοριών
να τραβούν κοντά τους απόστρατους,
λιποτάκτες,
δραπέτες φυλακών,
φυγόδικους,
χωρικούς και ορεσίβιους
που αναζητούν ελευθερία, εκδίκηση και λάφυρα,
καθώς γύρω από τον κ. Παπανδρέου
συναθροίζονται διαπρεπείς καθηγητές οικονομικών,
ανώτατοι τραπεζικοί, διεθνείς οικονομολόγοι,
διακεκριμένα στελέχη της Ευρωπαϊκής Ενωσης
και οι κ.κ. Μ. Ανδρουλάκης, Μ. Καψής και ο Γ. Πρετεντέρης,
ως αθώοι χωρικοί και αγνοί ορεσίβιοι.
«Οι μονάδες αυτές»,
γράφει στους «Ληστές» ο Χομπσμπάουμ,
«προσπάθησαν αρχικά να συγκροτηθούν στα περίχωρα των οικισμών
(Καστρί, Χαριλάου Τρικούπη, Μαξίμου, λέμε εμείς)
και ξεκίνησαν τη δράση τους με ενέργειες
που δύσκολα ξεχωρίζουν από τις πράξεις των κοινών ληστών».
Θα κλείσουμε παραθέτοντας μία φράση από τους «Ληστές» του μεγάλου ιστορικού:
«Η ληστρική συμμορία συσχετίζεται με άλλες ομάδες
(Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, Κεντρική Ευρωπαϊκή Τράπεζα,
οίκοι αξιολόγησης, σύμβουλοι επιχειρήσεων, χαλιφάτα και εμιράτα),
ενώ ομάδες που ξεκίνησαν με πιο έντιμα ιδανικά
παίρνουν ληστρικό χαρακτήρα
(Ευρωπαϊκή Ενωση, Σοσιαλιστική Διεθνής, Πανελλήνιο Σοσιαλιστικό Κίνημα).»
...η συνέχεια στους ληστές...