περί θαύματος πρόκειται

- Το κυριότερο όπλο ενός λαού,

μιας χώρας,
ενός ηγέτη,
για να μπορέσουν να επιβιώσουν είναι
να καταλαβαίνει ποιοι είναι οι φίλοι και ποιοι οι εχθροί του -

Πως τα καταφέραμε έτσι;
Πως καταφέραμε το θαύμα, γιατί περί θαύματος πρόκειται,
να μας χτυπάνε και οι Αμερικανοί και οι Γερμανοί,
παρά τις μεταξύ τους διαφορές;

Πως πετύχαμε να διασυρθούμε παγκοσμίως

και να μην ξέρουμε από πού να πάρουμε δανεικά:

με τις «αγορές» να μη θέλουν να μας δανείσουν

και εμάς να μην τολμάμε να ζητήσουμε από αυτούς

που θα μπορούσαν ή θα ήθελαν ίσως να μας δώσουν,

ιδίως το Πεκίνο και τη Μόσχα;

Γιατί παραμένει τραγικά επίκαιρο
το πρόβλημα της ελληνικής ανεξαρτησίας,

δύο αιώνες μετά την Επανάσταση;

Που μπορεί να μας οδηγήσει αυτή η κατάσταση

και πως μπορούμε να αποφύγουμε

τις όλο και πιο προφανείς καταστροφές που μας απειλούν;

η ουδόλως προετοιμασμένη σε αυτά τα ερωτήματα
, ελληνική «ελίτ» (και κοινωνία),
είναι παντελώς απρόθυμη να δώσει απαντήσεις...

...και απεργεί...

για τον "άρτον τον επιούσιον"

...και μόνον γι' αυτόν...

‘Η αλλάζουμε, ή βουλιάζουμε,
έλεγε προεκλογικά ο Γιώργος Παπανδρέου,
απροετοίμαστος όμως κι αυτός,
όπως έδειξε η συνέχεια,
για την έκταση και το είδος των προβλημάτων που θα αντιμετώπιζε,

αλλά και εγκλωβισμένος διανοητικά
(όπως και η συντριπτική πλειοψηφία των «ελίτ»)
στον αγγλοσαξωνικό κόσμο,
που ομολογουμένως ξέρει καλύτερα.

Είτε όμως μας αρέσει, είτε δεν μας αρέσει,
δεν υπάρχει λύση στα ελληνικά προβλήματα
εντός των βασικών παραδοχών και επιδιώξεων
του αγγλοαμερικανικού οικονομικο-στρατηγικού άξονα,
των κυρίαρχων δυνάμεων της «παγκοσμιοποίησης»,
εκεί δηλαδή που την αναζητούν συνήθως οι πολιτικοί μας.

Η ελληνική ελίτ δεν κέρδισε την ευγνωμοσύνη
αλλά την περιφρόνηση της Ουάσιγκτον
για την άνευ όρων και ανταλλαγμάτων ευθυγράμμισή της
με όλες τις στρατηγικές της επιλογές
(όπως την ένταξη της Τουρκίας στην ΕΕ).

Ούτε κι ανέβηκαν στην εκτίμηση των Γερμανών
τα δύο κόμματα εξουσίας που δωροδοκούσαν συστηματικά
για να πάρουν την ελληνική αγορά και τις δουλειές της,
αφήνοντας τελικά μια ρημαγμένη χώρα στο έλεος των «κερδοσκόπων»,
να ξαναγυρνάει σταδιακά στην εποχή των «διομολογήσεων»,
της Πάουερ και της Ούλεν.

Το πιο εντυπωσιακό στοιχείο της παρούσας κρίσης είναι
ότι κανείς ή σχεδόν στην Ελλάδα

δεν θέλει να αναγνωρίσει τον ρόλο των ΗΠΑ,
που διατηρούν

τον πρώτο ρόλο «στρατηγικού σκηνοθέτη» στην περιοχή μας.

Δεν είναι τίποτε διεθνείς «μπακάληδες» που μας έβαλαν στο στόχαστρο,

αλλά ένας πολύ μικρός αριθμός επενδυτικών τραπεζών και οίκων αξιολόγησης
που όχι μόνο συνδέονται στενά με την Αμερική,
σε μεγάλο βαθμό,

αυτές είναι η Αμερική!

ΗΠΑ δεν είναι μόνο η κυβέρνηση,
είναι επίσης και περισσότερο ίσως οι τράπεζες και το CNN,
ένα CNN που ενδιαφέρεται τώρα
ακόμα και για το ποιος είναι ο Υπουργός Εξωτερικών της Ελλάδας
(ή μήπως δεν πρόκειται για λεπτομέρεια;).

Είναι οι δυνάμεις που κυριαρχούν στο περιβάλλον της παγκοσμιοποίησης
και παίρνουν τις αποφάσεις τους όχι μόνο με οικονομικά,
αλλά και με πολιτικά και γεωστρατηγικά κριτήρια.

‘Όταν άλλωστε ο κ. Παπανδρέου μιλάει

για κερδοσκοπικές επιθέσεις στο ευρώ,

προφανώς δεν είναι η Γουαδελούπη πίσω τους,

μόνο το Σίτυ και η Γουώλ Στρητ μπορούν να είναι!

Δεν είναι συμπτωματικό
ότι τη στιγμή ακριβώς που οι αγορές «ξεσκίζουν» την «σύμμαχο» Ελλάδα,

η κυβέρνηση Ομπάμα έχει επιλέξει ρόλο Πόντιου Πιλάτου,

που, ας μην το ξεχνάμε,
είχε αποφασιστική σημασία για τη σταύρωση!

Ο αμερικανός Πρόεδρος δεν έχει δώσει καν ένα ραντεβού στον κ. Παπανδρέου,
ενώ ο εκπρόσωπος του Στέιτ Ντιπάρτμεντ έκανε μια δήλωση του τύπου

«καλό είναι όλες οι χώρες να εφαρμόζουν προγράμματα σταθεροποίησης»,
ερωτηθείς για τις συζητήσεις στις Βρυξέλλες.

Αυτό τι άλλο είναι από σήμα στις αγορές..:

«κάντε ότι θέλετε με την Ελλάδα»;

οι τρείς ... χάριτες

Που είναι η συμπαράσταση στη σύμμαχο;

Αφού συνδράμεις όσο μπορείς για να δημιουργήσεις το πρόβλημα,
έχεις και τη λύση που θα χρειαστεί το απελπισμένο θύμα.
– σε αυτό είναι όμοιος ο ρόλος και της μαφίας και της αυτοκρατορίας -

Στην περίπτωσή μας η λύση λέγεται ΔΝΤ,
με ή χωρίς περιτύλιγμα,
με ή χωρίς ευρωπαϊκή «συνδιαχείριση».

Το κύριο παράδοξο της τωρινής κρίσης είναι
η σύγκλιση στην πίεση στην Ελλάδα των ΗΠΑ και της Γερμανίας,
με τη Γαλλία να καταλαβαίνει κάπως ενστικτωδώς τους κινδύνους
και να επιδιώκει κάποιας μορφής «αποσύγκλιση».

Αν όντως μια επίθεση κατά του ευρώ
κρύβεται πίσω από την επίθεση κατά της Ελλάδας,
τότε γιατί η Γερμανία σιγοντάρει τις πιέσεις στην Αθήνα;

Εδώ και καιρό έχει αποδειχθεί
ότι η αρχιτεκτονική της ευρωζώνης πάσχει σοβαρά.

Πολιτικά,
αυτό το νόμισμα χωρίς κράτος,
δεν γίνεται αποδεκτό από σημαντικό τμήμα Ευρωπαίων πολιτών,
που θεωρούν την ΕΕ και ειδικά την ευρωζώνη,
ως αιτία των κοινωνικών δεινών τους και απειλή για τη δημοκρατία,
όπως έδειξαν ιδίως τα δημοψηφίσματα
στη Γαλλία, την Ολλανδία, την Ιρλανδία.

Οικονομικά οι κανόνες του Μάαστριχτ
οδηγούν σε απόκλιση τις οικονομίες των ευρωπαϊκών κρατών
(πρόβλημα δεν έχει άλλωστε μόνο η Ελλάδα, έχει όλη η Νότια Ευρώπη),
αλλά και σε οικονομική καχεξία το σύνολο της ευρωζώνης.

Η πολυπόθητη ανάκαμψη της ευρωπαϊκής οικονομίας δεν έρχεται
και η Κίνα ξεπέρασε τη Γερμανία σε εξαγωγές.

Ακόμα και το Βερολίνο ανακαλύπτει τελικά

τα μειονεκτήματα ενός υπερισχυρού νομίσματος.

Η ελληνική κρίση ήρθε να φωτίσει δραματικά τα αδιέξοδα του ευρώ.

Από στρατηγική άποψη,
η Ευρώπη έγινε «μπάχαλο» μετά τη μεγάλη διεύρυνση,
με τη συμπερίληψη στους κόλπους της μιας πλειάδας αμερικανικών νεοπροτεκτοράτων,
της κατά Ράμσφελντ «νέας Ευρώπης».

Αν μπει τώρα η Αλβανία, το Μαυροβούνιο και η Τουρκία στην ΕΕ,
δεν θα μιλάμε για ‘Ενωση αλλά για ΟΗΕ.

Το Βερολίνο και το Παρίσι θέλησαν όμως την ΕΕ

για να γίνει ισχυρότερος, όχι πιο αδύνατος

ο διεθνής τους ρόλος
και οι Γερμανοί δεν θέλουν να πληρώσουν

ένα αυξανόμενο κόστος διατήρησης των τωρινών ευρωπαϊκών δομών,

παρόλο που χάρη σε αυτές κατέκτησαν τις αγορές των εταίρων τους.

Το Βερολίνο και το Παρίσι άρχισαν δειλές και ανεπαρκείς προσπάθειες
να «συμμαζέψουν» κάπως το ευρωπαϊκό σπίτι

μετά το γαλλικό δημοψήφισμα του 2005.

Ο Γάλλος πρωθυπουργός Βιλπέν
προσπάθησε να συμμαχήσει με την Κύπρο και την Ελλάδα το 2005,
για να σταματήσει τουλάχιστο

την περαιτέρω «μπαχαλοποίηση» της ‘Ενωσης με την ένταξη της Τουρκίας.

Το ίδιο έκανε και η Μέρκελ.

Αγνοούσαν φαίνεται ότι για τους ‘Ελληνες ιθύνοντες
η αμερική είναι πάνω απ' όλα
«Αμέρικα ιστ ούμπερ άλλες»!

Η Ελλάδα εξακολούθησε να υποστηρίζει φανατικά
αυτό που δεν θέλει η ‘Αγκελα Μέρκελ και οι Γάλλοι γκωλικοί,
την είσοδο δηλαδή της Τουρκίας στην ΕΕ.

Και αυτό,

παρόλο που μια τέτοια ένταξη θα οδηγούσε πιθανότατα
στην απώλεια

του σημαντικότερου στρατηγικού πλεονεκτήματος της Ελλάδας
στον ανταγωνισμό της με την Τουρκία:

τη συμμετοχή της σε μια ισχυρή ‘Ένωση,
στην οποία δεν συμμετέχει η ‘Αγκυρα.

Ονειρευόμαστε να είμαστε στον «σκληρό πυρήνα» της Ευρώπης,

μόνο που «πουλάμε» Γάλλους και Γερμανούς

στις σπάνιες περιπτώσεις που ζητάνε τη συνδρομή μας
έναντι της Ουάσιγκτον και της ‘Αγκυρας
για να υπερασπιστούν αυτόν τον πυρήνα,
υπερασπιζόμενοι ταυτόχρονα και τα ελληνικά εθνικά συμφέροντα
στην Κύπρο και το Αιγαίο!

Γιατί να μας βοηθήσουν αυτοί στη δυσκολία;

Πιθανώς βεβαίως παραμένει μείζον στρατηγικό σφάλμα του Βερολίνου
να αφήσει την Ελλάδα να βρεθεί στην αγκαλιά του ΔΝΤ και της Ουάσιγκτον.

Αλλά δεν θα είναι το πρώτο που κάνει η Γερμανία.

Το μεγάλο πλεονέκτημα των ΗΠΑ έναντι των Ευρωπαίων
είναι ότι η Ουάσιγκτον έχει στρατηγική και βούληση, ξέρει τι θέλει.

Η εναλλακτική της Γερμανίας είναι να πληρώσει για να «σώσει» την Ελλάδα και,
ενδεχομένως, αύριο, την Πορογαλία και την Ισπανία, και αυτό το φοβάται.

Ο κίνδυνος λοιπόν είναι διπλός.

Να χρησιμοποιηθεί η Ελλάδα ως Λήμαν Μπράδερς,
για «παραδειγματισμό» των υπόλοιπων

και ταυτόχρονα να ξαναμπεί από το παράθυρο

η ιδέα μιας Ευρώπης πολλών ταχυτήτων.




Από τη στρατηγική σκέψη των Χριστιανοδημοκρατών

δεν έφυγε ποτέ αυτή η ιδέα,
όπως την εξέφρασε στο παρελθόν ο Καρλ Λάμερς.

Στα μάτια της Γερμανίας, μια στενή ευρωζώνη

θα έκανε ίσως περισσότερο νόημα,
έστω και αν το Βερολίνο πλήρωνε

με την απώλεια της επιρροής του
στα Βαλκάνια και τη Μεσόγειο.

Αλλά αυτό ακριβώς θα έκανε νόημα και για τις Ηνωμένες Πολιτείες,
αλλά και για τον Αχμέτ Νταβούτογλου!

Οι ΗΠΑ θα κέρδιζαν έτσι κι αλλοιώς.

Η προσπάθεια μεταρρύθμισης της ευρωζώνης,
ακόμα κι αν τελικά πετύχαινε,
θα δημιουργούσε μεγάλη αναταραχή στην Ευρώπη
και θα άφηνε ήσυχες για μεγάλο διάστημα τις ΗΠΑ
να ηγεμονεύουν επ’αυτής και παγκοσμίως,
πολύ περισσότερο αν γίνει υπό την πίεση των «αγορών».

Ακόμη κι αν πετύχαινε

η συγκρότηση ενός πιο αξιόπιστου σκληρού πυρήνα,
με πραγματικά ομοσπονδιακά χαρακτηριστικά,

η ΝΑ Ευρώπη θα είχε ήδη αποτελέσει

έναν βαλκανο-τουρκικό πόλο της ΕΕ,
μια ζώνη αμερικανοτουρκικής επιρροής
που θα εκτεινόταν

από την Αδριατική μέχρι τον Καύκασο και το Κουρδιστάν.

Μια τέτοια ζώνη συνιστά κεντρική επιδίωξη των ΗΠΑ

εδώ και είκοσι χρόνια.

Αυτήν εξυπηρετούσαν οι ρυθμίσεις του σχεδίου Ανάν,
καθιστώντας την Ελλάδα όμηρό της,
αυτήν εξυπηρετεί και η προσπάθεια

να ρίξουν τώρα την Αθήνα στη χρεωκοπία.

Αν φτιαχνόταν μια τέτοια ζώνη,
θα ήταν κέντρο της νέας μεταψυχροπολεμικής αρχιτεκτονικής
που ονειρεύεται ο Μπρζεζίνσκι.

Γιατί θα παρεμβαλλόταν

μεταξύ Ρωσίας και «θερμών θαλασσών»,
μεταξύ Γαλλογερμανίας και Μέσης Ανατολής.

Εξασφαλίζοντας έτσι

τον επικυριαρχικό ρόλο των Ηνωμένων Πολιτειών στην Ευρασία.

Μια τέτοια ζώνη θα γινόταν

ένα από τα κέντρα της «Μεγάλης Σκακιέρας».

Δεν χρειάζεται βέβαια πολύ φαντασία για να αντιληφθεί κανείς εύκολα
τι σημαίνει κάτι τέτοιο για τα ιστορικά συμφέροντα,
το ίδιο το μέλλον του ελληνικού λαού στην Ελλάδα και την Κύπρο.

Και καταλαβαίνει καλύτερα γιατί η Ελλάδα θα πεθάνει από ασφυξία

αν δεν επιδιώξει τώρα,
χθες δηλαδή,
συνδρομή από δυνάμεις εκτός αυτού του παιχνιδιού,
όπως είναι κατεξοχήν η Κίνα και η Ρωσία,

αν δεν βελτιώσει τις πολιτικές σχέσεις της με τον ευρωπαϊκό πυρήνα,

αν δεν κάνει μια πραγματική επανάσταση στο εσωτερικό της,

αν δεν υπερασπίσει εξωτερικά την ύπαρξη του κυπριακού κράτους.

ΕΝΑ "ΜΕΓΑΛΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ" ΣΤΗΝ ΠΛΑΤΗ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ

Η ελληνική «χρεωκοπία», το μέλλον του ευρώ και η «μεγάλη σκακιέρα» του Μρζεζίνσκι

"Επίκαιρα", 18.2.2010

.